twee kapiteins
Op haar tweede volledige album werkt zangeres-gitariste Alice Howe weer samen met Freebo, de man die in 2000 veranderde van gerenommeerd sessiebassist in singer-songwriter.
Slechts twee songs zijn van haar alleen, terwijl Dayna Kurtz’ ‘It’s How You Hold Me’ een gedurfd slotnummer is. Van de overige zeven songs schreven Howe en Freebo samen de muziek, terwijl ze ook vier keer de teksten gezamenlijk schreven.
Het tekent Freebo’s invloed op zijn protegé, die hij onder zijn vleugels nam na haar debuut-ep ‘You’ve Been Away So Long’ (2017): daarop stonden vijf songs van haarzelf. Op ‘Visions’ (2019) stonden echter maar vier songs die ze samen schreven plus zes covers van onder anderen Taj Mahal, Sam Cooke en Bob Dylan.
Hoewel Howe’s eigen inbreng op deze opvolger veel groter is dan op dat debuut, is het
een onevenwichtig album: haar stem is bij uitstek geschikt voor het zingen van emotionele, introspectieve songs, maar vier van de elf songs zijn uptempo rocknummers gedomineerd door gitaren.
Doordat het album opent met twee daarvan achter elkaar en dat na het even spijtige als intieme ‘Let Go’ het zwaar rockende ‘Love Has No Rules’ opnieuw rust op de elektrische gitaren van Jim Fielder en Will McFarlane, mist het album evenwicht. Dat het intro daarvan bovendien op zijn minst zwaar geïnspireerd is door The Blue Öyster Cult’s ‘Don’t Fear The Reaper’ doet daaraan ook geen goed.
Howe zingt die songs effectief, maar overtuigt volledig in ballads als ‘Something Calls To Me’ en ‘Travelin’ Soul’. Ook in haar Kurtz-cover blijft ze gemakkelijk overeind. Het zijn even zoveel bewijzen van het talent een vrouw die misschien niet streng genoeg was in de studio.
***