Lonely Sound sRecords/Sonic Rendez Vous

8721018012961

geen rem

De Utrechtse The Yearlings brachten ruim zes jaar geleden hun vorige album uit, ‘Skywriting’ . Dat was een comebackplaat van een groep die in 2016 weer bijeen gekomen was na in 2006 uiteen te zijn gegaan met twee albums op hun naam.

Nu zijn drummer Léon Geuyen, bassist Herman Gaaff, toetsenist, slidegitarist en pedal steel-gitarist Bertram Mourits, toetsenist, gitarist en zanger Olaf Koeneman en akoestisch gitarist, harmonicaspeler en zanger Niels Goudswaard weer terug met tien nieuwe songs. De nieuwe gitarist Martijn Vink wordt wel bedankt in het boekje, maar staat er niet als meespelend lid in vermeld.

Toch zijn er genoeg gitaren te horen voor drie gitaristen in de tien songs die ook op cd zijn onderverdeeld in vijf stuks op de A-kant en vijf op de B-kant.

Die songs zijn volgens enige songschrijver Koeneman ‘ingekleurd door de wereld van nu‘ zonder die direct te weerspiegelen. Ze klinken inderdaad vaak dreigend, zoals de na

een minuut al opensplijtende opener ‘Medecine Ball’, ‘At My Table’ met zijn onheilspellende melodielijnen op gitaar orgel, het contrastrijke ‘Walking Somewhere’ en de majestueus opgezette afsluiter ‘Torn Bags of Asian Takeout’.

Dat zijn ook nummers waarin het geluid niet wordt dicht gespeeld: de op die manier gecreëerde ruimte zorgt voor spanning, want zo wordt het een verrassing hoe zo’n song zich ontplooit en dat houdt de aandacht vast.

Die eigenschap ontbreekt helaas in de andere nummers, waarin de muzikale geest van Bill Berry, Mike Mills, Peter Buck en Michael Stipe wel erg vaardig over hen wordt.

Ze ontwikkelen zich daarbij alle volgens hetzelfde stramien, of ze nu uptempo of mediumtempo zijn: de drums zijn strak geproduceerd en klinken dof maar krachtig, de gitaren buitelen tinkelend over elkaar heen, de leadzang is neuzelig en de achtergrondzang is vaak gelaagd.

Stuk voor stuk zijn het kwalitatief goede nummers, maar ze lijden aan muzikale eenvormigheid. Dat gebrek aan afwisseling neemt ook de aandacht weg van de toch al naar achteren gemixte teksten, die er wel degelijk toe doen met verwijzingen naar de verkiezing van Donald Trump en naar de symbolische gierigheid van Dickens’ ‘A Christmas Carol’.

Ook daarin duikt minstens eenmaal een directe verwijzing op naar de band uit Athens, Georgia, als ze in ‘End Game’ zingen: ‘We need another religion/’Cause we’ve done right and wrong’.

Dat The Yearlings dus opnieuw vooral R. E. M. als inspiratie hadden, leidde zo tot een album dat vooral in het oeuvre van die Amerikaanse cultband een onontdekte schakel zou kunnen zijn en niet in dat van henzelf.

***