Caleidoscoop.
In de eerste van de dertien reguliere en drie extra songs op deze 2CD raast Tom Waits verbeten langs in een voortjagende trein: ‘Maybe things will be better in Chicago’. Aan het eind ervan roept hij: ‘All Aboard! All Aboard!’
Zijn reis voert langs mannen die zich niet kunnen aanpassen aan hun vrouw en daarvoor de prijs betalen, maar ook langs een verliefde vent die er met zijn vriendin vandoor wil met Wolfman Jack op de autoradio en langs een acteur die geld krijgt toegestuurd om niet thuis te komen.
Waits bezingt zo tot aan de desastreus verlopende jaarwisseling van het slotnummer de trucs die de liefde uithaalt in scheve levens, maar kiest ook een aantal keren voor een ongetwijfeld fictief ik-perspectief.
Binnen de dertien zijn slechts drie uitzonderingen. In Satisfied (…) zingt Waits ‘Now Mr. Jagger and Mr. Richards/I will scratch where I’ve been itching/Before I’m gone’, terwijl Marc Ribot gitaar speelt met de in totaal vier keer opduikende Keith Richards. Last Leaf is een absurde metafoor voor (Waits’?) uithoudingsvermogen en in Hell Broke Luce bezingt hij fel en van binnenuit het uitzichtloze lot van gewonde en verminkte soldaten.
Na de eerste toegift She Stole The Blush lijken de laatste twee uitzonderingen Tell Me en After You Die elkaars tegengestelden: Tell Me is een song vol hoop, maar de vraag die After You Die daar tegenover stelt, is ondanks de twijfel erin tegelijk een soort alternatieve geloofsbelijdenis.
Waits mengt op deze in een prachtig boekje uitgegeven 2CD muzikaal gezien al zijn invloeden vanaf Swordfishtrombones met zijn recente bluesier sound, van subtiele blazers tot rauwe rock ’n roll. Zoon/drummer Casey, gitaristen Marc Ribot en Larry Taylor, toetsenist Augie Meyers en mondharmonicaspeler Charlie Musselwhite bemannen als vanouds Waits’ vele muzikale voertuigen. Ook gastmusici als Flea, Les Claypool en David Hidalgo rijden stukjes mee door de vertrouwde, maar altijd weer wondere wereld waarin Waits woont.
****