persoonlijk reisjournaal.
Zanger-toetsenist Thomas Lina was ooit toetsenist van Rosemary’s Sons, de groep die indruk maakte met melodieuze en gelaagde pop op ‘St Eleanor’s Park’ en ‘Home Sweet Home’.
Na het uiteengaan van die band bracht hij in 2016 solo al ‘The Painter’ uit en in 2019 ‘The Late Night Show’.
Zijn vijf composities op zijn nieuwe zijn muzikaal een logisch vervolg op die van de twee vorige, want ze combineren weer Continue reading
songbird
Voor de negen songs van haar derde album ging de Zeeuwse singer-songwriter Ellen Shae in zee met de Amerikaanse singer-songwriter Rich DePaolo. Hij produceerde veel lokale acts in Ithaca, New York en maakte in 2003 en 2018 ook twee even prachtig gelaagde als intense soloalbums.
Door hun samenwerking ontstaat de wrange tegenstelling tussen Shae’s introspectieve teksten en zijn rijke geluid: Shae is somberder dan ooit, terwijl DePaolo met zijn bassen, gitaren, mandoline, banjo en toetsen vooral diepte en sfeer inbrengt. Daaraan draagt zijn vaste drummer Bill King veel bij, terwijl DePaolo ook nieuwe gastmuzikanten als saxofonist Mark Karlsen, bassist Doug Robinson en violist Maz Buckholtz onderdeel maakte van het ruimtelijke, organische geluid, net als Shae’s oude vrienden: harmonicaspeler Gait Klein Kromhof en celliste Sera Smolen.
Dat geluid contrasteert met de Continue reading
Paraply 034
verslavend verlangen.
Van een carrière kun je in het geval van de inmiddels 74-jarige singer-songwriter Greg Copeland nauwelijks spreken: zijn debuut ‘Revenge will come’ kreeg in 1982 zeer goede kritieken, maar kreeg ondanks de rol van schoolvriend Jackson Browne geen steun van zijn label, waarna de ook als advocaat werkzame Copeland 26 jaar in de anonimiteit verdween.
In 2008 verscheen dan het goede, door country beïnvloede album ‘Diana and James’ met gitarist Greg Leisz als producer en Browne als ‘executive producer’ en recent kwam Copeland’s derde album uit.
Daarop zijn Leisz en Val McCallum de bepalende gitaristen en doet multi-instrumentalist Tyler Chester de dienende productie, maar heeft Copeland de touwtjes strak in handen. Anders is het onbegrijpelijk dat hij Continue reading
teruggevonden liefdesbrieven.
Opener ‘Separate ways’ van Neil Young’s al decennia lang rondzingende album uit 1975 ademt door Levon Helm’s lome drumklappen en Tim Drummond’s ploppende bas in hoge mate de sfeer van ‘Out on the weekend’, opener van zijn succesalbum ‘Harvest’ (1972). Dat komt ook door Ben Keith’s jammerende steelgitaar en Young’s klaaglijke zang en snerpende mondharmonica.
Net als op dat eerdere album maakten Drummond en Keith deel uit van de begeleidingsband, al kwamen in deze twaalf songs Continue reading
Smoked Recordings/Continental Europe CECD86
prijswinnaar.
De van oorsprong Australische singer-songwriter Dan Tuffy is een veteraan die al 35 jaar muziek maakt. Sinds 1993 doet hij dat in groepen als Big Low en Parne Gadje vanuit Nederland. Ondanks dat hij al in 2002 zijn Smoked Recordings oprichtte en daarop alle albums van zijn eerste band Wild Pumpkins at Midnight uitbracht én albums van bijvoorbeeld Lucie Thorne, bleef hij ook na de release van ‘Songs from Dan’ in 2017 een goed bewaard geheim.
Deze acht nieuwe songs maken overduidelijk dat dat onterecht is: Continue reading
rommelende vulkaan
De naam Eysir doet misschien denken aan verlaten Scandinavische landschappen, maar jonge hond Robert Siroen en veteraan Hartog Eysman kwamen elkaar desondanks tegen op ArtEZ, het Arnhemse conservatorium.
De sinds zijn twaalfde aan gitaarspelen verslaafde Siroen en de al bijna dertig jaar zang ademende docent Eysman combineerden hun achternamen vervolgens democratisch voor hun zes nummers tellende debuutalbum.
Daarop kiezen ze onvoorwaardelijk voor verstilling: Siroen speelt onvoorspelbare, zoekende melodieën en Eysman zingt daar hoog en weemoedig overheen. Dat levert songs op die Continue reading
MIG 02222
schatgravers
Dat dit nieuwe album van de Matthew Southern Comfort begint met Joni Mitchell’s ‘Ethiopia’ kan geen toeval zijn: in een vorig leven scoorde de band met haar tot icoon uitvergrote ‘Woodstock’ en nu wekt de groep een song van een van haar slechtste albums tot leven. Haar onheilszwangere ballad klinkt in de statige versie van Matthews, gitarist-producer BJ Baartmans, gitarist Eric DeVries, toetsenist Bart de Win en drummer Sjoerd van Bommel muzikaal lichter, maar heeft door Matthews klagende, licht schorre zang minstens evenveel zeggingskracht.
Dat komt ook door het intelligente spel van DeVries, Bart de Win, Van Bommel en Baartmans. Die blijkt net als op voorganger ‘Like a radio’ een even getalenteerd als emotioneel spelende bassist te zijn.
Dat Baartmans, DeVries en De Win niet alleen meespelen, maar samen met Matthews ook de Matthews Southern Comfort zíjn, blijkt uit Continue reading
bedachtzame betrokkenheid.
Op hun achtste album zetten zanger-gitarist Tom Mank en celliste Sera Smolen negen songs die muzikaal en tekstueel direct verbonden zijn met de songs op voorgangers als ‘Unlock the sky’, ‘Swimming in the dark’ en ‘Paper kisses’.
Het duo nodigde opnieuw muzikanten als percussionist Manuel Quintana, gitarist Rich DePaolo, zangeressen Kimbley Claeys en Ellen Shae plus mondharmonicaspeler Gait Klein Kromhof uit voor accenten in Mank’s melodieus rijke, folky songs, die door Smolen’s bepalende begeleiding én solo’s ook jazzy en klassieke invloeden hebben.
Terwijl de Belgische Claeys en de Zeeuwse Shae aanvullen, creëren Quintana, DePaolo en de Zeeuw Klein Kromhof welkome extra contrasten.
Ook Mank’s ingehouden gezongen teksten hebben die, hoewel ze beginnen vanuit anekdotes. Zo betwijfelt hij in ‘1966’ na weemoedige herinneringen op het laatste moment de conclusies Continue reading
Bojack Records BJR2221960-3
huisconcert.
Singer-songwriter Jude Johnstone schrijft al zo’n 35 jaar songs en maakt zelf albums sinds 2002. Met ‘Living room’ brengt ze haar achtste uit.
Hoewel ze eerdere albums als ‘Blue light’ en ‘Mr. Sun’ al live in de studio opnam, creëerden die studio’s blijkbaar nog te veel afstand tussen haar en haar songs. Daarom nam ze deze tien songs letterlijk op in haar woonkamer, zichzelf als altijd begeleidend op haar vleugel.
Toch schreef ze zes songs samen met anderen, terwijl Continue reading
in hoger sferen.
De samenwerking van de New Yorkse singer-songwriter Marc Cohn en de Blind Boys of Alabama begon toen Cohn en zijn gitarist-producer John Leventhal drie songs schreven voor ‘Almost home’, het vorige album van de groep.
Daarna gaven Cohn en de Blind Boys tientallen gezamenlijke concerten, zodat de gedachte aan een ep met drie nummers niet onlogisch was: een nieuwe versie van ‘Walk in Jerusalem’ van het Golden Gate Quartet en twee nieuwe songs van Cohn en Leventhal.
Dat deden ze inderdaad, maar over een optreden voor een tv-programma waren ze zo tevreden, dat ze er daaruit zeven songs aan toevoegden: Continue reading
© 2024 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑