Category: recensies roots (Page 12 of 24)

MG017

liefdewerk

Singer-songwriter Beatrice van der Poels vierde Nederlandstalige album begint met een verleidelijk gezongen afscheid. Paradoxaal genoeg suggereert de tekst een overledene of  ex-geliefde die de koffer op het perron neerzette ‘die nu bij mij hoort’.

Zo zet Van der Poel in haar door drummer Daniël van Dalen, bassist Thijs Vermeulen, toetsenist Marcus Olgers en gitarist/producer Tim Eijmaal open en sfeervol gespeelde ballad letterlijk en figuurlijk de toon voor elf nieuwe songs.

Tien daarvan schreef ze zelf, terwijl ze voor schrijver Thomas Verbogt en Wim Brands’ weduwe het gedicht ‘Plas’ op muziek zette van deze door zelfmoord omgekomen dichter.

Brands’ tekst is harder dan de hare zijn: blijkbaar kon hij alleen met zijn vader afrekenen door zich van hem af te keren. Van der Poels verlangen naar het verleden is in autobiografische teksten juist het ijkpunt voor haar heden en de  verwachtingen voor haar toekomst.

Haar weemoed is namelijk niet steeds zo monter als in het titelnummer met zijn verwijzing naar Wim Sonnevelds Het dorp. Die liefdevolle terugblik op haar jeugd contrasteert scherp met  de hunkerende vrouw die niet krijgt wat ze zocht in het bluesy De tinteling en het jachtige Blues in mijn buik.

Die gretigheid kenmerkt ook de laatste drie songs, waarin Van der Poel hartstochtelijk verlangt naar het moment dat de liefde losbarst.  Een schaars moment van geluk is het funky rockende Lange benen man, maar in de andere songs bewijst Van der Poel opnieuw dat er veel inspiratie schuilt in melancholie.

***1/2

0 680596 928584

semiklassieker.

Voorafgaand aan de release van singer-songwriter Dési Ducrots debuut kwamen vier nummers van dit album als singles uit. Die werden goed ontvangen door bijvoorbeeld Leo Blokhuis, terwijl zij de finale van de Amsterdamse Popprijs haalde en de kwartfinale van de Grote Prijs 2017/2018.

Ducrot werkte dan ook meer dan vier jaar aan deze twaalf zelfgeschreven songs met producer Marg van Eenbergen. Die ontdekte haar via haar ballad Mud op Soundcloud: toen slechts  introspectieve, in haar woonkamer opgenomen zang begeleid door een gitaar, nu door een meditatieve piano en langzaam aanzwellende strijkers.

In zes van de twaalf nummers ontbreken die ten gunste van dobro’s en lap steel, waardoor zowel ballads als uptemponummers uitermate rootsy klinken. Dat ze haar songs schreef na een ‘Thelma & Louise-achtig avontuur’ in de VS en Stevie Nicks en Lucinda Williams idolen noemt, geeft daaraan reliëf.

Toch kiest Ducrot niet steeds die sfeer, Continue reading

Schaduwster.

Jac Hustinx’ eerste soloalbum is het resultaat van alweer een lang verblijf in Austin, zijn tweede thuis. De twaalf songs ademen dan ook uitbundig het muzikale klimaat van die stad.

De zanger-gitarist en de zijnen pakken vanaf de eerste maat even spontaan als intens uit: zanger en co-componist Malford Milligan keert zich binnenstebuiten in het voor beiden autobiografische Life will humble you, terwijl Hustinx koortjes zingt en de even dienende als bepalende akoestische gitaar speelt. In het ook door hen geschreven, huiveringwekkende Crawlin’up to the surface contrasteren Milligans rauwe vocalen mooi met Hustinx’ lichtere, maar niet minder emotionele stem. De twee worden opgezweept door de extatische gospelzang van Sheree Smith en Glenda Dotson én de dreigend solerende Richard van Bergen.

Die andere Shiner Twin speelt mee op vier tracks, maar de opnamen voor het vierde album van Nederlands beste rootsband stagneerden en Hustinx maakte die af met Nederlandse én Amerikaanse vrienden.

Naast Milligan geeft Hustinx ook gitarist/co-componist Harry Bodine de ruimte voor zijn lange noten. Ook twee leden van Hustinx’ favoriete band, the Subdudes, doen mee. Toetsenist John Magnie en drummer Steve Amadee spelen samen met bassist Mike Roeder in drie songs, maar in andere doen dat de minstens even goede Roel Spanjers, Jody van Ooijen, Nicky Hustinx en Roelof Klijn.

Hustinx combineert zo soul, rootsrock, rock ’n roll, texmex en countrysoul op een organisch ademend americana-album. Daarop bewijst hij juist opnieuw zijn buitengewone klasse door een van de bandleden te zijn.

****

Doordacht spontaan.

Zo’n twee jaar geleden maakten Digna Janssen en Johan Smeets indruk met hun derde, titelloze cd. Hun zang, toetsen, gitaren en trompet kleurden mooi met de opvallende strijkers van het Matangi strijkkwartet in een combinatie van folk en pop.

Deze tien songs en drie instrumentals vormen daarop een logisch vervolg, al schuiven de twee daarin flink op richting roots. Weliswaar zorgen celliste Marie-José Didderen en violist Wim Spaepen opnieuw voor sfeerbepalende accenten, maar Smeets speelt in tegenstelling tot op die vorige vaak een bepalende, ruimtelijk opgenomen dobro of banjo. Janssens piano is daardoor maar in een enkele song te horen.

Haar emotionele stem verraadt echter opnieuw veel weemoed in de open geproduceerde songs en onverwachte gospelinvloeden in het soulvolle, slechts van handgeklap en gestamp voorziene Oh My.

Jansen en Smeets maakten zo alweer een bescheiden maar compromisloos meesterwerk.

****

Gepubliceerd in Heaven 79, juli-augustus 2012

 www.jodymoon.com

prijsplaatje.

Yori Swart debuteerde in 2011 met een goed ontvangen naamloze cd na de Grote Prijs van Nederland te hebben gewonnen in de categorie singer-songwriter. Dat album werd Album van de week op 3FM en leverde haar veel optredens op in binnen- en buitenland.

Eigenzinnig bracht zij in 2013  acht songs exclusief uit op vinyl (Weigh in, weigh out) en nu is er een cd-ep met maar vier songs. Die zijn echter opnieuw meer dan veelbelovend, want daarop trekt ze de lijn van die tien songs van haar debuut in rechte lijn door.

Swart blijkt opnieuw een getalenteerde componiste met een voorkeur voor Amerikaanse rootsmuziek, al kreeg ze deze keer hulp van bijvoorbeeld Lori Lieberman bij twee songs.

Lieberman is trouwens niet de enige gerenommeerde naam op het hoesje, want Bonnie Raitt’s Mike Finnigan speelde hammondorgel, bassist Chris Golden en drummer Jimmy Saxon zijn veelzijdige veteranen en producer J. J. Blair werkte met Johnny Cash, Rod Steward en The Who.

Swarts nummers zijn muzikanten van dit niveau waard, want zij co-componeerde drie stemmige, open songs waarin haar emotionele, iets nasale stem spijt en verlangen combineert, terwijl het meer uptempo, met Lieberman geschreven Jonah laat horen dat pop ook gelaagd kan zijn.

Het is te hopen dat Swarts ep meer respons krijgt dan haar debuut: dat ik dat voor vijf euro oppikte uit de bak met tweedehands-cd’s toen ik Golden ticket kocht, maakt mij wel blij, maar haar vermoedelijk niet.

Swart bewijst namelijk maar weer eens, dat zij door haar muzikale persoonlijkheid een aanwinst is voor de Nederlandse rootsscene. Zij verdient meer erkenning en opnieuw een volwaardige cd.

***1/2 Continue reading

Zeldzame klasse.

Op het debuut van zangeres Bregje Sanne Lacourt staan elf songs. Daarvan schreef zij er vijf alleen, vier met Michel Ebben, een keer leverde hij een keer muziek en tekst en ook coverde Lacourt Eric Taylor’s Walk back home.

De elf composities kennen een sterke eenheid, want vanaf opener U don’t know zingt Lacourt songs die volkomen organische americana laten horen, afgewisseld met enkele verstilde, sfeervolle ballads. Opvallend daarbij zijn de sterke melodieën, die een vanzelfsprekend zelfvertrouwen uitstralen. Dat doet Lacourts zang ook: zij heeft niet alleen een uiterst expressieve toon, ook kan zij net zo beeldend fluisteren als uithalen.

Zij en Ebben schrijven opvallend natuurlijk vloeiende melodieën die tegelijk interessant zijn door een gelaagd geluid met onverwachte weerhaken. Ze bevatten interessante ritmes, doordachte gitaren en mandolines en vaak sterke achtergrondzang in een mix die Lacourt op de voorgrond plaatst, maar elk accent laat horen.

Zij speelde af en toe piano en orgel, maar Ebben bepaalde het geluid op orgel, banjo, mandoline, elektrische, akoestische en National-gitaren, bas, accordeon en percussie. Met  bassisten Peter Jessen en Erik Versluis, drummer Arie Verhaar en de twee keer voor veel sfeer zorgende David Rockefeller op trompet en bugel creëerde hij een intens en ruimtelijk Amerikaans rootsgeluid dat daar in deze vorm overigens zelden wordt gemaakt.

Lacourt straalt van begin tot eind met een grote techniek, maar nog veel grotere emotionaliteit. Zij houdt niet alleen hoorbaar van zingen, maar blijkt ook een ongewoon goede zangeres. Alleen haar soms ronduit wonderlijke uitspraak van het Engels verdient verbetering…..

****

www.bregjesannelacourt.com

Eigen wijs.

Wies Peeters haalde bij haar debuut in 2007 de pers als de Utrechtse postbode die stevig en rootsy rockte op Delivery in a moment. Toch werd het na dat door velen positief besproken eerste album lang stil en leek ze van de aardbodem verdwenen.

Peeters duikt nu echter op in Rotterdam, waar ze niet alleen haar naam veranderde, maar ook haar muzikale identiteit. Op de meeste van de tien eigen songs en een cover van Eric Kaz is de elektrische gitaar ingeruild voor Continue reading

Pijnlijk stralend.

Op haar tweede plaat zingt Elizabeth Simonian elf songs waarvan zij sommige alleen schreef, maar de meeste met toetsenist gitarist Andreas Suntrop of Thierry Castel, die beiden uit de jazz afkomstig zijn.

Met Simonian voelen de twee zich echter ook hoorbaar thuis in haar hoogstpersoonlijke mengsel van roots, singer-songwriter en popmuziek. Samen schreven ze melodieën die zich direct in je geheugen vasthaken.

Dat komt ook door Simonians slepende, expressieve zang: Continue reading

Geloof, hoop en liefde.

Zanger, toetsenist en saxofonist Randall Bramblett brengt nu zijn negende solo-cd uit, maar debuteerde al in 1975. Toch werd hij slechts een keer bijna ontdekt, toen No more Mr Lucky 2001 even werd opgemerkt. Bonnie Raitt coverde zijn God was in the water pas in 2005 en zijn cd’s bleven dan ook in de luwte. Raitt deed overigens op haar recente Slipstream zijn helaas middelmatige rocker Used to rule the world, terwijl hij meeschreef aan haar Down to you.

De twaalf meestal ingetogen en weemoedige songs op deze negende zijn echter Continue reading

www.karagrainger.com

Hoogste tijd.

Kara Grainger’s derde cd opent met de voortrollende cadans van elektrische gitaar en akoestische slide plus het pompende ritme van drums, bas en Hammond-orgel. In die sfeer ontmaskert Grainger zowel emotioneel als zelfverzekerd haar minnaar voor ze haar venijnige, maar melodieuze solo speelt.

In de tien andere songs zijn haar soepele timing en verleidelijke klank even opvallend. Ook de lange tonen van haar vaak lyrische gitaarsolo’s bepalen de sound van de rootsy groovende band met bassist James ‘Hutch’ Hutchinson en toetsenist Mike Finnigan uit Bonnie Raitts’s groep. Zij moeten zich Continue reading