Category: recensies roots (Page 4 of 24)

UGM08

www.giuliamillanta.com

twee schelven hooi

De in Florence geboren maar in Austin, Texas wonende singer-songwriter Giulia Millanta sneed de muzikale banden met geboorteland Italië nooit helemaal door: haar albums ‘Moonbeam Parade’ (2016) en ‘Tomorrow Is a Bird’ (2018) waren helemaal Engelstalig, terwijl ze op ‘The Funambulist (Songs from the High Wire)’ (2014) en ‘Conversation with a Ghost’ (2020) sommige songs geheel of gedeeltelijk in het Italiaans zong.

Toch overheerste op al die albums de rootsmuziek, terwijl Millanta zich ook steeds meer een tekstschrijver van klasse toonde in autobiografische teksten vol verlies, verlangen en verliefdheid, liefde en lust.

In de tien nummers op haar negende album haalt ze de banden met haar geboorteland aan: ze nam ze in Italië op met drummer Diego Sapignoli, contrabassist Danilo Gallo, gitarist-toetsenist en producer Don Antonio en een Italiaanse violist, cellist en gitarist. Vijf van de songs zong ze ook helemaal of deels in haar moedertaal.

Door dat aantal zijn die nummers een bepalende factor en benadrukken ze ook het contrast met haar Engelse songs:

New West Records 6580

geloofwaardige songsmid

Ook op de achtste album van de Pentice Brothers sinds 1998 is Joe Pernice de centrale man: hij speelde gitaar, bas, toetsen en percussie, produceerde de twaalf door hem geschreven songs en was een van de opnametechnici.

Dat de Pernice Brothers toch een groep zijn, blijkt uit het feit dat broer Bob en Peyton Pinkerton weer gitaar spelen en Michael Belitsky en Pat Berkery de drummers zijn, terwijl Michael McKenzie ook gitaar, bas, toetsen en percussie speelde en Liam Jaeger gitaar, bas, toetsen, drums, percussie. Bovendien zing jaeger ook, terwijl ex-bandlid en Joe Pernice’ vrouw Laura Stein dat incidenteel op de achtergrond doet.

Muzikaal eert Joe Pernice net als eerdere albums zowel de

New West NW6568

tijdloos

De Canadees Corb Lund won vele Canadian Country Music Awards en Juno’s, de Canadese Grammy. Ondanks tien eerdere albums is hij in Europa echter nog altijd vrijwel onontdekt. Wel werd hem ook hier een grote toekomst voorspeld met albums als ‘Cabin Fever’(2012), ‘Counterfeit Blues’ (2014) en ‘Things That Can’t Be Undone’ (2015), maar zijn momentum ging voorbij.

Deze elf door hem geschreven nummers zouden zijn verlate ontdekking moeten zijn, want Lund en zijn Hurtin’ Albertans spelen mooie rootsy songs met invloeden uit country, folk, Tex-mex, blues en rootsrock. Ze voeren je dan ook direct naar het Amerikaanse heartland.

Drummer Lyle Molzan, bassist-harmonicaspeler Sean Burns, gitarist, banjo- en mandolinespeler Grant Siemens en Lund zelf

Continental Song City CSCCD 1203

jeugdige overmoed

‘Go By Feel’, het debuut van de Canadese The Hello Darlins uit 2019, bevatte elf songs met invloeden uit blues, country en gospel, hoewel die niet altijd versmolten.

De kerst-EP’s ‘Heart in the Snow’ (2020) was wel consistent van sfeer, maar ‘In the Sundust’ (2023) weer niet: die laatste bevatte vijf songs die nu op deze dubbelaar staan en slechts twee andere.

Zangeres Candace Lacinda en toetsenist Mike Little hebben echter aan inspiratie geen gebrek, want op dit album staan zestien nummers, waarvan een in een lange en een kortere (radio)versie.

Ze schreven opnieuw songs in verschillende stijlen: radiovriendelijke rock, traditionele country, blues en ballads. Vaak doen ze dat samen, soms met gitarist Murray Pulver en soms doet Lacinda dat alleen. Gitarist Russell Broom is het vierde groepslid, want een vaste ritmesectie heeft de band niet.

Producers Little en Pulver huurden daarom drummer Chad Cromwell en bassist Bob Glaub in, twee sessiemuzikanten met een lange staat van dienst en een grote veelzijdigheid.

Die verscheidenheid is

HCR033

www.nienkedingemans.com

verbreding of verbrokkeling?

Deze tien songs van de jonge bluesy singer-songwriter Nienke Dingemans vormen de opvolger van haar EP ‘Devil on my Shoulder’, haar indrukwekkende debuut-EP door de rootsy intensiteit en haar doordringende, metalen stem.

Opener ‘Hollywood Girl’ sluit daarbij nauw aan met zijn open geluid, net als de andere songs opnieuw geproduceerd door Joost Verbraak en Jan van Bijnen. Geassisteerd door bassist Joris Verbogt bespeelden zij ook de meeste instrumenten: Van Bijnen harmonica, zijn melancholiek tokkelende banjo en zijn zoekende lapsteel en Verbraak drums, percussie en  diens trompet die om Dingemans’ introspectieve zang heen zwerft.

De erop volgende nummers zijn eveneens rootsy: galopperende country, een ruimtelijke ballad en rockabilly vormen een uiteenlopend, maar logisch vervolg op haar eerste.

In ‘A Place Called Home’ tapt ze onverwacht uit nog twee andere vaatjes.

sterke veteranen

Gezichtsbepalend in Rieany Plus is zangeres Rieany Jansen, een veterane uit het Nederlandse club- en theatercircuit (onder meer Midnight Hour, Boerenleenband en Rienne Va Plus). Zij wordt in deze twaalf rootsy songs meer dan begeleid door Sjoerd van Bommel-drums, Mike Roelofs- piano, Hammond B-3 en Wurlitzer, Jan Hendriks-gitaar en zang en BJ Baartmans – gitaar, mandoline, slidegitaar en zang.

Die nummers werden geschreven door een keur van Nederlandse muzikanten: