Amerikaans-Franse liefde.
Met deze cd voltooit JP den Tex een drieluik, verder bestaand uit Emotional Nomads (1998) en Hotel Yankee Tango (2000): op de eerste stond het verlies van een grote liefde centraal en op de tweede zijn verwerking daarvan.
In tien nummers waarin Den Tex opnieuw zijn grote gevoel voor natuurlijk vloeiende songs etaleert, staat de zanger/gitarist duidelijk open voor wat komen gaat. Weliswaar staat rechterhand Jac Bico (Powderblue) nu ook als componist vermeld, maar ze komen melodisch uit dezelfde pen die ook die twee vorige bepaalde.
Eerder waren hun samen opgenomen demo’s uitgangspunt voor Den Tex’ veelzijdige drummer en bassist, Leon Klaasse en Bart de Ruiter. Nu werkten Den Tex en multi-instrumentalist Bico ze zelf uit tot zorgvuldig geïnstrumenteerde, vaak intieme gehelen, al zong Powderblue’s Marjolein van der Klauw twee keer mee.
Vooral de teksten combineren Amerikaanse én Franse invloeden sterker dan voorheen. Tegen het decor van een film noir bezingt Den Tex hoe ooit in St. Nazaire La Jeune Fille Au Chewing Gum uit zijn leven verdween. De misschien vooral op muziek verliefde Nederroots-veteraan zingt ook het roofdierachtige fotomodel Ophélie toe, op wie hij bladerend in een tijdschrift viel. Hij vermeldt achterop de cd dan ook speciaal voor haar zijn e-mailadres. Het blijft de vraag of ze hem mailt, maar met zijn koppige idealisme heeft hij, nog altijd in de marge, alweer een reeks prachtige rootsy popnummers geschreven.
***1/2