Category: New Orleans (Page 4 of 13)

Het is uiteraard mosterd na de maaltijd, want de dood van Dr. John is alweer geschiedenis en met het bijzetten van ‘the good doctor’ in het pantheon van de popmuziek heeft hij dan meteen afgedaan, maar voor ons ligt dat anders.

Dat we een impressionistische beschrijving van zijn leven tegenkwamen op de site van Rolling Stone deed ons dan ook deugd, hoewel het verband met zijn muziek wel erg losjes is en met name zijn goede albums vanaf 2000 schandelijk worden verwaarloosd.

Voor een overzicht van zijn meest relevante albums zorgen we zelf dan wel.

Toch lazen we het verhaal met lichte weemoed, die hoog oplaaide toen we bij het einde leerden dat Jon Cleary Mac Rebennack vier dagen voor zijn dood nog opzocht in het verzorgingshuis waar hij inmiddels was opgenomen met een platenspeler en platen met songs uit Rebennack’s jeugd.

Wat zich bij die ontmoeting afspeelde, is ontroerend en doet Cleary nog hoger in onze achting stijgen: Continue reading

De oudste van de vier gebroeders Neville, toetsenist Art, is overleden in zijn huis in Valence Street in New Orleans. Hij was 81 jaar oud.

Art Neville was niet alleen de oudste van de vier broers Neville: hij was het ook die Charles,  Aaron en Cyril uiteindelijk in 1976 bij elkaar bracht in The Wild Tchoupitoulas, die daarna opgingen in de Neville Brothers.

Op dat moment was Art Neville al zo’n twintig jaar muzikant, want hij debuteerde met zijn Hawkettes met  ‘Mardi Gras mambo’ in 1954, toen hij zestien jaar oud was.

Die single schopte het onmiddellijk tot de status van klassieker en wordt nog altijd veel gedraaid voor en tijdens de New Orleans-variant van carnaval.

Zijn eerste bekendheid dankte Art Neville aan het feit dat dat zijn Art Neville and the Neville Sounds evolueerde in de huisband voor de producties van Allen Toussaint in 1968. The Meters speelden niet alleen mee op talloze sessies drummer Joesph ‘Ziggaboo’ Modeliste, bassist George Porter jr., gitarist Leo Nocentelli en Art Neville maakten ook een aantal albums onder eigen naam met merendeels zeer besmettelijke, naadloze funk waarin alle instrumenten ritme waren.

Op het titelloze album ‘The Wild Tchoupitoulas’ doen de  Meters nog mee, maar ook zijn Charles, Cyril en Aaron er dan al bij .Als de Neville Brothers maakten ze wisselvallige albums, maar onder leiding van Daniel Lanois en Malcolm Burn namen ze ‘Yellow moon’ (1989) en ‘Brothers keeper’ (1990) op. Die vestigden hun naam als supergroep definitief, hoewel de ego’s van de broers die kwalificatie regelmatig in de weg zaten: hun albums daarna waren weer wisselvallig tot slecht.

Op het podium kwamen de Neville Brothers tot hun beste prestaties, bijvoorbeeld op het New Orleans jazz and Heritage Festival, waar zij vaak op het grootste podium de laatste act waren op de slotdag, maar ze beleven ook wel eens weg, boos doordat die plek hun niet werd gegund.

Na het uitvallen van de Neville Brothers in 2004 trad Art nog regelmatig op met Modeliste, Porter jr. en Nocentelli, maar ook in andere samenstellingen: Continue reading

Dr. John laat binnen een week na zijn uitvaart alweer van zich horen.

Dat is geen kwestie van voodoo, maar een boodschap van zijn familie aan de fans die de goede dokter willen gedenken.

Daarbij hebben ze blijkbaar een uitspraak in gedachten van de oma van Mac Rebennack, die hij zelf regelmatig zou hebben geciteerd: ‘Don’t give flowers to the dead. Give money to the living.’

Daarom vraagt de familie fans geld over te maken naar de New Orleans Musicians’ Assistance Foundation. Die ondersteunt de New Orleans Musicians Clinic, waarvan Rebennack in 1998 medeoprichter was.

Het is een organisatie die medische zorg verleent ‘musicians, artists, performers, cultural workers, tradition bearers of New Orleans (Mardi Gras Indians, Social Aid & Pleasure Club Members), service industry workers and more.’ en waarover Rebennack ooit gezegd schijnt te hebben: ‘Ain’t an easy life playin’ music in New Orleans. An’ what you all been puttin’ in the tip jar is nice, but it ain’t gonna pay no medical bills. They do a hell of a job and they workin’ their buns off. The clinic does more than anyone else to help musicians who’s sufferin’. We gotta pull your coat tail to this here thing and get ‘em some lace. We need more. The cause is righteously righteous. Hit up your friends, hit up your neighbors. They ain’t quittin an neither should you.’

Natuurlijk is New Orleans ver van ons bed, maar toch: Continue reading

Met een filmpje van zo’n negen en een van vier minuten is het behelpen, maar toch: het geeft in ieder geval een goede indruk van hoe het eraan toe ging afgelopen zaterdagmiddag om een uur of drie plaatselijke tijd in New Orleans.

Daar hadden zich voor het Orpheum-theater duizenden mensen verzameld die in traditionele stijl afscheid namen van New Orleans, die in een door twee paarden getrokken lijkkoets deel uitmaakte van de stoet.

Er waren ook Mardi gras-indians, parasols en marching bands, terwijl op de achtergrond het gewone leven niet eens stilstond: Continue reading

Kort na de dood van Dr. John is weer een New Orleans-legende overleden: Dave Bartoholomew stierf op 23 juni op honderdjarige leeftijd.

De trompettist, songschrijver, arrangeur en producer Bartholomew wordt wel gezien als de architect van de New Orleans-sound, want hij werkte samen met Fats Domino, Lloyd Price, Smiley Lewis, Shirley & Lee, earl King, Chis Kenner, Robert Parker en Tommy Ridgely én met producer Cosimo Matassa, die andere gezichtsbepalende figuur in New Orleans in de jaren vijftig.

Barthlomew zei zelf altijd dat hij de ‘big beat’-sound had uitgevonden, maar een feit is dat dat hij een groep samenstelde met drummer Earl Palmer en saxofonisten Red Tyler en Lee Allen.

Met zijn groep speelde hij op talloze hits in de jaren vijftig, terwijl hij in totaal ook zo’n vierhonderd songs schreef.

Bartholomew werd in 1998 verkozen in de Songwriters Hall of Fame, kreeg de Offbeats Magazine Lifetime Achievement Award in Music in 2010 en een Grammy Trustees Award in 2014. Ook werd hij door Offbeat uitgeroepen tot Master of Louisiana music.

Morgen is het alweer twee weken geleden dat het nieuw naar buiten kwam, dat dat Dr. John was overleden.

Inmiddels is dat niet eens meer oud nieuws, maar toch zijn vandaag pas de details van de uitvaart van Mac Rebennack openbaar geworden.

Die uitvaartplechtigheid vindt op zaterdag 22 juni a.s. plaats in het Orpheum Theater.

Daar zal van zeven uur tot half elf ’s morgens de gelegenheid zijn om afscheid van Dr. John te nemen. Inderdaad, dat is geen tijd die je met hem associeert, behalve na een nacht optreden dan misschien.

Later die dag is er dan een privéplechtigheid voor genodigden, maar die wordt dan wel weer uitgezonden door de lokale zender WWOZ.

Om drie uur begint dan een second line-parade die ongetwijfeld zal uitdraaien op het vieren van Dr. John’s leven en zijn muziek.

Van Dr. John komt postuum nog een album uit. Dat zou hij een week voor zijn dood hebben afgemaakt, zo meldt Rolling Stone bij monde van gitarist-producer Shane Theriot.

Het zou sterke country-invloeden hebben en covers bevatten van Hank Wiliams en Johnny Cash, nieuwe versies van Dr. John’s eigen klassiekers ‘Such a night’ en ‘I walk on guilded splinters’ en vier nieuwe up-temposongs met blazers

Onder de gastzangers zou alweer Willie Nelson zijn, die helaas ook een nummer zong op ‘N’Awlinz: Dis, dat or d’udda’ en op ‘City that care forgot’ en deze keer een duet met Dr. John zingt in ‘Old time religion’. Verder zou Rickie Lee Jones te horen zijn in een ‘trippy’ versie van ‘I walk on guilded splinters’ en Aaron Neville zou meezingen in en New Orleans-versie van ‘The end of the line’ van The Traveling Wilburys.

De opnamen voor het album begonnen in 2017, maar begin 2018 verslechterde Dr. John’s gezondheid zienderogen en uiteindelijk moest hij de opnamen in maart 2018 afmaken in zijn eigen huis en in dat van Theriot, blijkbaar niet meer in staat naar de studio te gaan.

Tekenend is ook dat pianist David Torkanowsky toetsen speelt in de nummers en niet Dr. John zelf.

Theriot zegt ook nog dat het aanvankelijk misschien toeval was, maar dat steeds duidelijker werd dat alle songs gingen over het verstrijken van de tijd en terugkijken: Continue reading