Category: columns (Page 4 of 4)

Wie houdt van popmuziek, heeft de eigenschap anderen te willen laten meegenieten van de schoonheid ervan. Dat kan uitmonden in eindeloos cd’s opzetten voor vrienden, gejaagd zoekend naar nét dat nummer waarin al dat moois is samengebald – of erover schrijven, natuurlijk.
Daarachter zit de drang iedereen te willen overtuigen van het bijzondere karakter van akkoordenschema’s of metaforen. Echte liefhebbers leggen daarbij onvermijdelijk een onstuitbare bekeringsijver aan de dag: de muziek is niet alleen mooi, alle anderen moeten dat óók vinden.

Voor die aficionado’s zijn mooie tijden aangebroken. Al jaren geleden begonnen zonen (en dochters?) van helden uit de jaren zestig en zeventig hun plaatsen op te eisen in de popwereld: de alweer verdwenen Julian Lennon, Chris Stills, Ethan Johns, Wallflowers-voorman Jacob Dylan, de zelf kinderloos verdronken Jeff Buckley, Mississippi All Stars Luther en Cody Dickinson, Marcel de Groot, Rufus Wainwright en Stroke Albert Hammond jr., het zijn er een paar uit een lange rij.

Enkele jaren geleden alweer vond een in de lijn van erfopvolging niet te overtreffen bekendmaking plaats. Niet alleen Spanje veerde destijds immers op bij de mededeling dat de toen zestigjarige Adonis van het Lichte Lied, Julio Iglesias, een broertje kreeg. Continue reading

Wie houdt van popmuziek, heeft de eigenschap anderen te willen laten meegenieten van de schoonheid ervan. Dat kan uitmonden in eindeloos cd’s opzetten voor vrienden, gejaagd zoekend naar nèt dat nummer waarin al dat moois is samengebald – of erover schrijven, natuurlijk.
Daarachter zit de drang iedereen te willen overtuigen van het bijzondere karakter van akkoordenschema’s of metaforen. Echte liefhebbers leggen daarbij onvermijdelijk een onstuitbare bekeringsijver aan de dag: de muziek is niet alleen mooi, alle anderen moeten dat óók vinden.
Voor die aficionado’s zijn mooie tijden aangebroken: de popmuziek  heeft ook tijdens uitvaarten definitief haar intrede gedaan.

Het bewijs levert de website van uitvaartverzorger Dela, waar men kan stemmen op nummers van de Uitvaartmuziek Top 50, inclusief hoofdletters. Dat is een origineel initiatief, misschien niet alleen ingegeven door de wens ook inderdaad op tijd de juiste muziek voor gebruik paraat te hebben, al lijkt een andere reden niet zo gauw voorhanden.

De titels van de nummers een en twee geven overigens behoorlijk te denken. De ironie ligt immers op de loer bij  pathetische publieksfavorieten als Who Wants To Live Forever van Queen of Time To Say Goodbye van Andrea Boccelli en Sarah Brightman: uitzinnig hossende aanwezigen in de aula van een uitvaartcentrum zwaaien shawls boven hun hoofden heen en weer, bedrukt met de naam van de dode. Ingespannen brullen zij het refrein mee, met wijd opengesperde kaken in rode hoofden. In de ogen van sommigen zijn duidelijk €-tekens te zien. Die loeren gejaagd op hun horloges en maken de uitvaartleider in spreekkoren voor hoerenjong uit: ze willen dat hij affluit, dan kunnen ze  naar de notaris. Continue reading

Wie houdt van popmuziek, heeft de eigenschap anderen te willen laten meegenieten van de schoonheid ervan. Dat kan uitmonden in eindeloos cd’s opzetten voor vrienden, gejaagd zoekend naar nèt dat nummer waarin al dat moois is samengebald – of erover schrijven, natuurlijk.
Daarachter zit de drang iedereen te willen overtuigen van het bijzondere karakter van akkoordenschema’s of metaforen. Echte liefhebbers leggen daarbij onvermijdelijk een onstuitbare bekeringsijver aan de dag: de muziek is niet alleen mooi, alle anderen moeten dat óók vinden.
Voor die aficionado’s zijn mooie tijden aangebroken: meer dan ooit zijn in cd-zaken rekken te vinden met midprice-cd’s, overstock-voorraden en echte uitverkoopjes, soms zelfs al voor de deur.

Echte liefhebbers laten zich deze bakken nooit ontgaan, hoewel ze bij voorbaat weten dat de eraan bestede tijd negen van de tien keer verspild is. Wat erin staat hebben ze immers al, of is de moeite van het weggooien nog niet waard. Hoe zo’n rek ooit leeg moet raken, is een vraagstuk dat juist de popfan daarom niet kan oplossen: wie zit te wachten op de Pan Pipes Play the Beatles, Volume 2 en dergelijke buitenkansjes meer? Altijd weer zijn het op zulke cd’s juist de grootste hits, een begrip waar overigens in de praktijk geen auteursrecht op blijkt te rusten. Je vraagt je af voor wie dit soort troep wordt gemaakt, maar vooral of de samenstellers van dit soort zwendel aan een ander durven vertellen wat voor werk ze doen: “Ik? Ik zet mensen af voor mijn brood.”
Het enige nut van dit soort aanbiedingen is, dat je zo eenvoudig de zaken kunt selecteren waar je nog naar binnen gaat: een bak buiten betekent ‘doorlopen’, en op die manier spaar je anders verkwiste tijd.

De echt verslaafden  kunnen het doorploegen van dergelijke rekken echter tóch niet laten. Elke keer opnieuw hollen hun vingertoppen over de doosjes, op zoek naar die ene goudkorrel tussen de kiezels. Statistisch gezien is een andere beroepskeus verstandiger, maar inderdaad,  soms vindt een goudzoeker goud. Juist omdat dat zelden voorkomt, is het een heerlijk gevoel: tegen de kansberekening in heb je gewonnen, je eigenwijsheid is beloond en dat maakt de muziek op die cd nog mooier dan ze al was.
Continue reading

Wie van popmuziek houdt, heeft de  eigenschap anderen van de schoonheid ervan te willen laten meegenieten. Dat kan uitmonden in het eindeloos opzetten van cd’s voor vrienden om gejaagd te zoeken naar nèt dat  nummer waarin al dat moois is samengebald, of het schrijven erover, natuurlijk.
Daarachter zit de drang iedereen te willen overtuigen van het bijzondere karakter van gebruikte akkoordenschema’s of metaforen. Echte liefhebbers leggen daarbij onvermijdelijk een onstuitbare bekeringsijver aan de dag: de muziek is niet alleen mooi, alle anderen moeten dat  óók vinden.

Voor die affectionado’s zijn mooie tijden aangebroken tijdens het boodschappen doen: waar tot voor kort winkelcentra en supermarkten uitblonken in ergerlijk anonieme achtergrondmuziek, die op sommige momenten zelfs een sterke heimwee naar het orkest van Mantovani veroorzaakte, worden de laatste jaren meer en meer nummers gedraaid waarvoor de liefhebber zich niet hoeft te schamen.
Bovendien ligt daarbij niet langer de nadruk op de jaren zestig en zeventig, zoals in gemakzuchtige radioprogramma’s nog wel eens het geval is, maar wordt een uitgebreide reis door de tijd gemaakt.

De criteria om nummers te draaien zijn niet altijd duidelijk: Hey Nineteen van Steely Dan was nooit een hit, Oliver’s Army van Elvis Costello and the Attractions een kleine, Shout van Tears for Fears en Californication van de sinds hun hit-ballad Under The Bridge salonfähige Red Hot Chili Peppers grote.
Hoewel sommige genres in die omgeving nog steeds ongedraaid blijven, lijkt het erop dat pop daarmee eindelijk volledig geaccepteerd is. Op deze manier ondersteunt de popmuziek immers een van de belangrijkste vormen van zelfexpressie van deze tijd: ik shop, dus ik ben! Continue reading