rechte lijn.
In 2014 debuteerde de Zeeuwse Ellen Shae met de ep Windows, waarop ze negen eigen, even introspectieve als emotionele songs zette. Ze werd daarbij geassisteerd door muzikale vrienden als Champagne Charlie’s Gait Klein Kromhof en geproduceerd door Roland Stolk (Mathilde Santing en Herman van Veen).
Die laatste zat opnieuw achter de knoppen, maar nu samen met Shae, toen zij vijf nieuwe nummers opnam. Daarin doet zij in slechts net iets meer dan negentien minuten meer dan haar talent bevestigen.
Terwijl ze vrij en vol gevoel fraseert speelt ze vloeiende en open melodieën op haar akoestische gitaar. Contrabassist Frank Faber en gitarist James Denton, ook live haar begeleiders, vullen haar spel sfeervol aan, maar laten tegelijk ruimte voor verbeelding. Dat doet ook Stolk zelf, die in vier nummers dienende percussie speelt en in het titelnummer een bepalende piano. Aan dat gelaagde geluid voegt Sera Smolen in twee songs nog haar donkere, omfloerste cello toe.
In teksten over verlangen en verlies omcirkelt Shae haar onderwerpen eerder dan er recht op af te gaan, maar juist daardoor overheerst de weemoed. Die wordt bijna voelbaar in Keeping the spirit alive en Not my fight. Dat geldt ook voor het verrassend stuwende Promises, waar Smolen’s gestreken én geplukte cello de invloed van Nick Drake echoot.
Nog altijd is de muziek van de vaak jazzy zingende Shae dan ook vooral door folk geïnspireerd, al verraden de sterke, afgeronde nummers invloeden uit de pop: zonder zich muzikaal te haasten raakt zij ook daar de kern.
****