Expat singer-songwriter uit New Orleans.
Katarina Boudreaux noemt haar pianostijl zydeco-piano, maar doet zichzelf zo tekort. De in zuidelijk Louisiana opgegroeide, naar het noordoostelijke Connecticut verhuisde singer-songwriter staat eerder in de traditie van Continue reading
Geïnspireerde, swampy pianoblues.
Ook dit jaar stond Marcia Ball weer op het New Orleans Jazz and Heritage Festival, want de op de grens van Texas en Louisiana geboren zangeres/pianiste verloor haar hart lang geleden aan rhythm ‘n’ blues en aan professor Longhair in het bijzonder.
Daarvan getuigt ze Continue reading
Intelligente boogie.
Ooit werd de in Austin wonende pianiste/zangeres Marcia Ball beïnvloed door Irma Thomas en Professor Longhair. Haar eigen geluid is dan ook een combinatie van emotionele zang en swingende piano.
Op haar twaalfde cd overtuigt de in de zuidelijke staten van de VS populaire Ball in een swingende, rootsy combinatie van dertien door haar (mee)gecomponeerde songs en covers van onder anderen Bobby Charles en Bill Whithers.
Ook in ballads als de met Dr. John gezongen klassieker Continue reading
Als een huis.
Zangeres/pianiste Marcia Ball is in Louisiana een constante factor in kwantiteit én kwaliteit, zowel op plaat als live. Hoewel buiten die staat en Texas niet erg bekend, bracht zij sinds 1978 veel door (Amerikaanse) critici bejubelde platen uit. Haar eerste live-cd bevat een optreden voor de Public Broadcast Service, de Amerikaanse NPS.
Ball start met swingende rhythm ‘n’ blues, gevolgd door een funkende shuffle, beide van eigen hand. Zelf kondigt ze nummer twee zo aan: ‘Í hope we can get you dancing, ‘cause that’s what we’re here for’, al doet ze zichzelf daarmee tekort.
De veertien songs op haar live-cd laten namelijk de combinatie van haar invloeden horen: Continue reading
Voodoomeester.
Volgens door heimwee naar hun jeugd geplaagde recensenten stamt Dr. John’s beste werk uit de vroege jaren zeventig, maar Mac Rebennack rijgt in zijn dérde jeugd onverstoorbaar de ene parel aan de andere, als kralen aan een Mardi gras-ketting uit geboortestad New Orleans.
Die zijn van plastic, maar deze zestien songs zijn dat niet: een song van Harold Batiste, twee nieuwe edelstenen van Allen Toussaint en dertien door Rebennack (mee)geschreven songs stralen in een kristalheldere productie van hemzelf en Lower 911-drummer Herman Ernest III vooral inspiratie en spelplezier uit.
Met bassist David Barard, gitarist John Fohl en nieuwe percussionist Kenneth “Afro” Williams beoefenen ze de kunst van Continue reading
Funkmaster.
Troy Andrews a.k.a. Trombone Shorty is een echte New Orleanian. Hij groeide op in de Backatown Tremé en kreeg daar vanaf zijn vroegste jeugd een muzikale praktijkopleiding met broer James, de jazztrompettist. Andrews leerde als kleinzoon van de legendarische zanger Jesse Hill al heel jong drums, trompet en trombone spelen.
De nu pas 24-jarige trombonist maakte tussen zijn zestiende en negentiende vier jazz-cd’s, maar besteedde de jaren daarna aan talloze optredens met U2, Green Day, Allen Toussaint, Lenny Kravitz én van zijn band Orleans Avenue.
De trombone, trompet, toetsen, drums, en percussie spelende én soms expressief en betrokken zingende Andrews wordt intensief swingend ondersteund door Joey Peebles (drums), Dwayne “Big D” Williams (percussie), Mike Ballard (bas), Pete Murano (gitaar), Tim McFatter (tenorsax) en DAn Oestreicher (baritonsax).
In dertien eigen composities plus Toussaints On Your Way Down (met de oude meester op piano) combineert Andrews allerlei invloeden in de beste New Orleans-traditie. Continue reading
Wie Dr. John’s nieuwe cd Tribal hoort, moet de pet diep voor Mac Rebennack afnemen.
Opnieuw bewijst hij namelijk in 16 nummers zijn veelzijdige klasse,waarin naast rhythm ‘n’ blues ook vooral funk en enkele keren Zuid-Amerikaanse muziek een hoofdrol spelen.
De échte hoofdrollen zijn echter weggelegd voor de leden van dr. John’s vaste Lower 9-11: drummer Herman Ernest III, bassist David Barard, gitarist John Fohl en nieuwkomer Kenneth ‘Afro’ Williams, maar vooral voor Dr. John zelf. Hij speelt swingend én lui orgel en piano en zingt fel, melodieus en vrij fraserend over liefdesverdriet, Louisiana, rijkdom en armoede en mesnelijke broederschap.
Opnieuw bewijst hij dat hij misschien sinds Goin’ Back to New Orleans (1992), maar zeker sinds Anutha Zone (1998) bezig is aan misschien wel zijn beste periode, hoewel critici daarvoor vaak wat gemakzuchtig teruggrijpen op In The Right Place uit (1973).
Dat is in feite niet minder dan een wonder, want de man leefde vanaf de tweede helft van de jaren vijftig zeker dertig jaar een niet te beschrijven leven vol risico’s. Dat hij die overwon (of: werd getemd door zijn huidige vrouw, Cat Yellen), is eigenlijk ongelooflijk.
Voor wie wil weten hoe een leven van een verslaafde muzikant er in de jaren vijftig, zestig en daarna in New Orleans en Los Angeles uitzag, is Dr. John’s autobiografie Under A Hoodoo Moon dan ook verplichte kost. Continue reading
Dagboek.
Clarence Bucaro debuteerde met Sweet Corn als protegé van Anders Osborne, de singer-songwriter uit New Orleans die o.m. Tim McGraw een hit bezorgde.
Bucaro en Osborne voelen zich verwant, want de laatste produceerde ook opvolger Sense Of Light én deze al in 2004 opgenomen tien tracks. Ze moesten Bucaro’s derde worden, maar dit verslag van liefde in New Orleans was hem te persoonlijk en Continue reading
Eigentijdse klassieker.
The Hoodoo Man, import-New Orlenian Moore’s eerste, was een veelzijdige cd met invloeden uit blues en pop, maar vooral funk. Zijn zelfgeschreven songs klonken enthousiast en swingend. Afsluiter You Won’t Be There sprak singer-songwriter/producer Anders Osborne blijkbaar het meest aan, een verstilde akoestische ballad over het verdriet van het gemis.
Osborne buit die kant duidelijk uit op Moore’s tweede. Moore profileert zich in elf songs als singer-songwriter, waarvan paradoxaal genoeg maar vijf van hemzelf. Die verstilling wordt nog vergroot door de begeleiders: Continue reading
Levende traditie.
Vlak na hun duo-cd doken Boudreaux en Anders Osborne opnieuw de studio in, maar nu deed de laatste vooral de productie, al schreef hij aan twee nummers mee en speelde hij bijna op alle.
Toch is dit een solo-cd in de echte zin van het woord: Boudreaux’ kenmerkende repetitieve chants in de call and response-traditie van de New Orleans Mardi Gras-indianen staat elf maal centraal.
Boudreaux is een levend monument binnen die wereld en heeft dan ook niet te klagen over hulp van andere, soms alleen binnen de stadsgrenzen beroemde New Orleaneans: Continue reading
© 2024 Kippenvel – Ruud Heijjer
Theme by Anders Noren — Up ↑